W XX wieku zaczęła pojawiać się stosunkowo niespotykana i bardzo poważna forma lęku; to nowe zachowanie jest obecnie powszechnie uznawane za "zaburzenia odżywiania". Częstość występowania zaburzeń odżywiania zaczęła gwałtownie rosnąć pod koniec lat 60. i obecnie znajdują się one wśród 10 głównych przyczyn niepełnosprawności wśród młodych kobiet i nastolatków.
Doniesiono, że aż 80% kobiet wykazuje objawy w pewnym momencie swojego życia, a w Wielkiej Brytanii odnotowano 67-procentowy wzrost liczby mężczyzn leczonych z powodu zaburzeń odżywiania w ciągu ostatnich pięciu lat. Osoby z zaburzeniami odżywiania mają najwyższy poziom hospitalizacji, prób samobójczych i śmiertelności spośród najczęstszych zespołów psychiatrycznych, a także zwiększone ryzyko wystąpienia otyłości, depresji i nadużywania substancji psychoaktywnych.
Departament Zdrowia szacuje, że w Irlandii nawet 200 000 osób może cierpieć na zaburzenia odżywiania, a każdego roku pojawia się 400 nowych przypadków, co oznacza 80 zgonów rocznie. Grupa demograficzna staje się coraz młodsza, a objawy zaburzeń odżywiania pojawiają się już u pięcioletnich dzieci.
Niepokojąca tendencja wzrostowa
Ideał piękna "zachodniej" kultury, który gloryfikuje skrajną szczupłość i uprzedmiotawia ciało, jest kluczowym czynnikiem ryzyka rozwoju zaburzeń odżywiania. Chudość stała się symbolem pewnych pojęć w kulturze zachodniej, takich jak samodyscyplina, kontrola, wyzwolenie seksualne, asertywność i konkurencyjność, a także przynależność do wyższych klas społeczno-ekonomicznych.
Badania wykazały, że ekspozycja na ten "szczupły ideał" wywołuje depresję, wstyd, poczucie winy, niezadowolenie z wizerunku ciała i stres. Jedno z badań wykazało, że po zaledwie trzech minutach oglądania magazynu o modzie 70 procent kobiet, które wzięły w nim udział, poczuło się przygnębionych, winnych i zawstydzonych. Istnieje również rosnąca nierównowaga między tym, co jest realistyczne, a tym, co jest idealne, a przepaść między "nami" a "nimi" powiększa się. Przeciętna kobieta ma teraz 5 stóp 4 cale i waży 10 kilogramów. Dla porównania, przeciętna modelka ma 5'11" i waży 8 kg. Dwadzieścia lat temu modelki ważyły o 8 procent mniej niż przeciętna kobieta. Dziś ważą o 23 procent mniej.
Jednakże, podczas gdy media mogą odgrywać rolę w rozwoju zaburzeń odżywiania, istnieje szereg innych czynników ryzyka, takich jak niezadowolenie z ciała, diety, niska samoocena, perfekcjonizm, wykorzystywanie seksualne w dzieciństwie i historia zaburzeń odżywiania w rodzinie.
O zaburzeniach odżywiania
Zaburzenia odżywiania charakteryzują się poważnymi zaburzeniami odżywiania, emocjonalnym i psychologicznym stresem oraz konsekwencjami fizycznymi. Są złożone i czasami zagrażają życiu, ale ludzie mogą - i robią to - wyzdrowieć. Często mylnie uważa się, że zaburzenia odżywiania dotyczą głównie jedzenia, ale są one bardziej związane ze sposobem radzenia sobie z uczuciami zbyt niewygodnymi, aby je ujawnić. Nie są one "wyborem stylu życia", "tylko nastoletnią rzeczą", "modną dietą", "fazą" lub po prostu "kwestią kobiecą".
Osoby doświadczające zaburzeń odżywiania mają wiele z poniższych cech:
- Historia diety
- Niska samoocena
- Nadmierna troska o rozmiar ciała
- Postrzeganie szczupłości jako magicznego rozwiązania
- Mają zniekształcony obraz ciała
- Problemy związane z kontrolą
- Trudno ci mówić o uczuciach
- Poczucie izolacji
- Wahania nastroju
Rodzaje zaburzeń odżywiania
Jadłowstręt psychiczny
Osoby cierpiące na anoreksję stale się głodzą i mogą mieć niedowagę, ale postrzegają siebie jako osoby z nadwagą. Będą zaabsorbowane myślami o jedzeniu i potrzebie utraty wagi. Mogą nadmiernie ćwiczyć i wymiotować lub przyjmować środki przeczyszczające. Anoreksja ma najwyższy wskaźnik śmiertelności spośród wszystkich zaburzeń psychicznych.
Nerwica natręctw
Osoba cierpiąca na bulimię może objadać się, a następnie próbować pozbyć się jedzenia poprzez niebezpieczne zachowania, takie jak wymioty, nadmierne ćwiczenia, środki przeczyszczające, moczopędne i inne leki. Osoby cierpiące na bulimię często utrzymują masę ciała w normalnym zakresie dla ich wieku, płci i wzrostu, więc może ona pozostać niezauważona przez długi czas.
Zaburzenie objadania się (znane również jako jedzenie kompulsywne)
Osoba z zaburzeniem objadania się może spożywać duże ilości jedzenia, ale nie próbuje się go pozbyć. Z czasem może przybierać na wadze znaczne ilości jedzenia i jest uwięziona w samotnym cyklu diet, objadania się, samooskarżania i wstrętu do samej siebie.
Zbliżanie się do kogoś
Jeśli obawiasz się, że ktoś, na kim Ci zależy, może cierpieć na zaburzenia odżywiania, rozpoczęcie pierwszej rozmowy na tak delikatny temat może wydawać się bardzo trudne.
Powinieneś pamiętać, że pytając kogoś, jak się czuje, pokazujesz mu, że ma wokół siebie sieć wsparcia - twoja troska nie sprawi, że stanie się coś złego. Pierwszym krokiem w kierunku wyzdrowienia jest umiejętność przyznania się do problemu; zwracając się do kogoś, dajesz mu możliwość zrobienia tego pierwszego kroku.
Wybierz odpowiedni czas i miejsce i delikatnie poinformuj osobę, że jesteś zaniepokojony. Daj jej do zrozumienia, że się o nią troszczysz i opisz, co konkretnie zaobserwowałeś, co sprawiło, że jesteś zaniepokojony. Nie nie zniechęcaj się, jeśli Twoje podejście spotka się z oporem i nie bądź zaskoczony, jeśli zaprzeczą, że istnieje problem.
Do Zapytaj daną osobę, czego od Ciebie potrzebuje, aby pomóc jej zmniejszyć stres, którego doświadcza, ale bądź z nią szczery co do własnych ograniczeń. Nie wywierać presję na osobę, aby dokonała natychmiastowych zmian w swoim zachowaniu, ale poinformuj tę osobę, że jesteś do jej dyspozycji, aby omówić tę kwestię, jeśli tego chce.
Źródło: TheJournal.ie
Polish 
English 
French 
Romanian 
Spanish 
Lithuanian