Kolumna: "Byłem w sekretnym, emocjonalnie znęcającym się związku z samym sobą

GDYBYŚ spotkał mnie osobiście, zauważyłbyś kilka rzeczy. Jestem bardzo przyjazny, czuję się swobodnie w sytuacjach społecznych i wyglądam, jakbym był pełen pewności siebie. I jestem taki. Ale też nie jestem.

Wielu z nas miewa chwile, w których czujemy, że dajemy pokaz lub wyglądamy na bardziej "zgranych" i zdolnych niż w rzeczywistości. Tak bardzo, że nadano mu nazwę: Syndrom Impostora.

Ale to, o czym zamierzam napisać w tym poście, jest czymś znacznie bardziej skomplikowanym. Kiedy byłam młodsza, zdiagnozowano u mnie jadłowstręt psychiczny.

To ja, gdy miałam około trzech lub czterech lat (jestem w bardzo apetycznym żółtym kolorze). Byłam szczęśliwym dzieckiem i nie myślałam jeszcze o swoim ciele, w ten czy inny sposób. Bardziej interesowało mnie śpiewanie mamie piosenki o Barneyu i bawienie się plecami, wyobrażając sobie, że jestem w Indiach lub Afryce, szukając egzotycznych składników do zrobienia perfum (tak, zawsze byłam dziwnym dzieckiem).

Kiedy po raz pierwszy zdałem sobie sprawę z mojego wyglądu fizycznego

Uwielbiałem się uczyć i byłem tak podekscytowany rozpoczęciem szkoły, że zacząłem wcześniej niż moi rówieśnicy. Ale w ciągu kilku lat ta ekscytacja i szczęście zniknęły.

Kiedy miałem siedem lat, przeprowadziliśmy się i zmieniłem szkołę. To właśnie w tej szkole byłem prześladowany tak zaciekle, że stałem się skorupą samego siebie. Wtedy też po raz pierwszy zdałem sobie sprawę ze swojego wyglądu fizycznego, po czym szybko zacząłem się go brzydzić.

Byłam prześladowana za bycie mądrą. Byłam prześladowana za bycie inną. Byłam prześladowana z powodu mojego uśmiechu, policzków, ciała. Byłam prześladowana do tego stopnia, że moi rodzice musieli zabrać mnie ze szkoły po tym, jak trzy dziewczynki skoczyły na mnie na placu zabaw. Przez kilka tygodni uczyłam się w domu, dopóki szkoła nie zrobiła czegoś, by zapewnić moim rodzicom, że będę chroniona. Byłam zastraszana, aż straciłam poczucie własnej wartości i wiarę w siebie.

Ja, osiem lat.

Nasiona zostały zasiane

Powiem wprost: nie obwiniam tych łobuzów za przyszłe problemy, których doświadczyłem, a kiedy zacząłem szkołę średnią, spędziłem wspaniały czas w formalnej edukacji i poznałem przyjaciół, których mam do dziś. Wspominam o tym doświadczeniu, ponieważ wtedy zacząłem krytycznie postrzegać swój wygląd.

Patrząc wstecz, widzę, jak nienaturalne jest dla zdrowego dziecka przejmowanie się swoją wagą i wyglądem. Ale tak było. Patrzyłem w lustro i czułem obrzydzenie do moich zbyt dużych zębów i zbyt dużego uśmiechu. Nienawidziłam moich "policzków piłki golfowej", jak o nich myślałam. Byłam przekonana, że mój brzuch jest o wiele za duży, że jestem gruba. Zaczęłam martwić się o chwile - takie jak pływanie lub wakacje - kiedy nie będę w stanie ukryć swojego ciała. Znałam punkty Weight Watchers dla prawie każdego jedzenia. Chociaż minie kilka lat, zanim zacznę działać, ziarno niechęci do mojego wyglądu zostało zasiane.

Zaburzenia odżywiania są złożone

Do czasu zrobienia tego zdjęcia byłem w sekretnym, emocjonalnie znęcającym się związku z samym sobą. Aby dać ci wgląd, regularną myślą było: "Cóż, twój wygląd nigdy ci nie pomoże, więc będziesz musiała zrekompensować to osobowością" i tak właśnie zrobiłam. Moja osobowość jest naturalnie towarzyska i żywiołowa. Ale zawsze czułem, że muszę się bardzo starać, aby nadrobić moje postrzegane niedociągnięcia.

Zaburzenia odżywiania to złożone choroby. Może być trudno określić, kiedy dokładnie sprawy przybierają obrót dla osoby cierpiącej i następuje przejście od problemów z jedzeniem do czegoś mniej łagodnego. Ale ja potrafię określić swój.

Miałem 12 lat. Byłem w drugiej klasie szkoły i miałem wyjechać na moją pierwszą samodzielną wycieczkę szkolną. Miałem zobaczyć Celtic grający w Wielkiej Brytanii. Mama kupiła mi koszulkę, którą miałem założyć na mecz. Kilka dni przed wyjazdem przymierzyłem ją i wyszedłem do przedpokoju w mieszkaniu, w którym wtedy mieszkaliśmy, aby ocenić się w lustrze. Stałem tam i płakałem. Czułam się brzydka, gruba i bezwartościowa. Wstydziłam się tego, jak wyglądam. "Muszę schudnąć" - pomyślałam. Stałam się bardziej niespokojna i zaczęłam mocniej szlochać, ponieważ do wyjazdu zostało już tylko kilka dni i nie było sposobu, abym do tego czasu stała się piękna.

I wtedy przyszła mi do głowy pewna myśl. Objawienie, które skierowało mnie na drogę zniszczenia. "Jeśli po prostu nie będę jeść przez tydzień, szybciej stracę na wadze".

W tym momencie byłem już na narzuconych sobie dietach i w tajemnicy wypróbowałem wiele z nich, od Weight Watchers po dietę Atkinsa. Ale ten pomysł wydawał się być rozwiązaniem wszystkich moich problemów. Nie jadłabym przez tydzień, schudłabym, a potem czułabym się dobrze i znów mogłabym jeść. Jak można sobie wyobrazić, nie przestałem po tygodniu.

Anoreksja zdławiła moje życie

W ciągu następnych kilku miesięcy anoreksja przejęła kontrolę nad moim życiem, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. I tak nigdy nie jadłam rano śniadania, więc nie wzbudzało to podejrzeń. Podczas lunchu w szkole skubałam jedzenie i bawiłam się nim, dopóki nie mogłam go wyrzucić. Po szkole uczyłem się i miałem inne zajęcia, a obiady były zapewnione, więc robiłem to, co robiłem na lunchu - nie jadłem. Wracałem do domu, moi rodzice wierzyli, że już zjadłem i wypijałem litry wody, aby powstrzymać głód. Następnego dnia wstawałem i powtarzałem całą procedurę.

Zacząłem ćwiczyć w tajemnicy z filmem treningowym w moim pokoju, często przez 40 minut dziennie, codziennie. Zacząłem też ubierać się w luźne ubrania, aby ukryć ciało, którego się brzydziłem. Ale w rzeczywistości ubrania ukrywały moje ciało, które stawało się coraz szczuplejsze.

Moja mama wiedziała, że coś się ze mną dzieje. Próbowała ze mną rozmawiać i zaczęła wyrażać zaniepokojenie tym, jak mało jem. Zapewniłem ją, że nic mi nie jest, że po prostu jestem bardziej aktywny. To jednak nie wystarczyło, by rozwiać jej obawy. Pewnego dnia przyłapała mnie, gdy po prysznicu pędziłem z łazienki do sypialni. Pomimo tego, że miałem na sobie ręcznik, moja mama była przerażona tym, co mogła zobaczyć. Byłam jak skóra i kości. Następnego dnia zabrała mnie do lekarza rodzinnego i zdiagnozowano u mnie anoreksję. Miałam 13 lat.

Przez lata moje zaburzenia odżywiania kontrolowały moje życie. Pomimo kontroli ze strony rodziny, odkryłam nowe sposoby na ukrycie tego, jak mało jem. Zanim moi rodzice wstali rano, wsypywałam do miski odrobinę płatków i mleka, by myśleli, że zjadłam śniadanie. Zacząłem wkładać torebki z kanapkami do rękawów moich ubrań, których następnie dyskretnie używałem do ukrywania jedzenia z talerza i pozbywania się go później. Nalegałem na noszenie butów podczas cotygodniowego ważenia, aby ukryć ciężarki w podeszwach i w ten sposób dodać kilka liczb do mojej stale spadającej masy. Kiedy zostałem na tym przyłapany, próbowałem przywiązać ciężarki do ciała.

Ja jako nastolatka. Pomimo uśmiechu i kościstej sylwetki byłam nieszczęśliwa i chciałam schudnąć.

Choroba polega na kontroli

Niewiarygodne, że w tym momencie nadal uważałem, że jestem za duży. "Jeszcze tylko kilka kilogramów", powtarzałam sobie. Wyznaczałam sobie cel wagowy i osiągałam go, ale nie czułam szczęścia ani radości. Zamiast tego ciągle przesuwałem słupki. W niemożliwy sposób dążyłam do idealnej wagi ciała, która uczyniłaby mnie szczęśliwą, ale ona nie istniała. Bez względu na to, jak szczupła bym się nie stała, nie czułam się usatysfakcjonowana. To właśnie ten objaw anoreksji sprawia, że jest ona tak niebezpieczna.

Choć może się to wydawać dziwne, moja anoreksja nie dotyczyła tego, ile ważyłam. W tej chorobie chodzi o kontrolę. Patrząc wstecz, z pomocą terapeuty, w końcu byłam w stanie zobaczyć, jak inne trudne kwestie pojawiające się w moim życiu sprawiały, że czułam się bezradna. Chciałam mieć nad czymś kontrolę; zdecydowałam, że mogę mieć pełną kontrolę nad spożywanym jedzeniem i wtedy, nawet gdy działy się złe rzeczy, przynajmniej byłam sędzią tego, czy odżywiam swoje ciało.

Minęły lata, zanim udało mi się wyzdrowieć. Czułam się dobrze przez miesiąc lub dwa, a potem coś lub nic nie dawało mi spokoju. Anoreksja była moim kocem bezpieczeństwa, moim najlepszym przyjacielem, moim wrogiem. Powoli się zabijałam. Zeszłam do wagi pięciu i pół kilograma, całkowicie nieakceptowalnej dla mojego wzrostu i budowy ciała. Niedopuszczalna waga dla każdego dorosłego.

Ostrzeżenia fizyczne

Przez większość moich nastoletnich lat moje ciało ledwo funkcjonowało. W moich "najlepszych" fazach nadal miałem bardzo niskie BMI. W najgorszych miałam poważną niedowagę i byłam niedożywiona. Miałam niskie ciśnienie krwi, przez co cierpiałam na zawroty głowy i czasami mdlałam. Moje ciało pokryło się cienkimi, puszystymi włosami, które próbowały izolować mnie od ciągłego zimna. Moje włosy przerzedziły się, wargi popękały, paznokcie połamały się i rozdwoiły, a serce zaczęło pracować pod zwiększonym ciśnieniem. Moje miesiączki ustały. Kupowałam ubrania w dziale dziecięcym.

Pomimo wszystkich fizycznych ostrzeżeń, które dawało mi moje ciało, byłam zachwycona, gdy musiałam kupić dżinsy w rozmiarze zero. To było pokręcone. Moje żebra i kości biodrowe wystawały z mojego ciała, a ludzie gapili się na mnie, gdy było to dla nich widoczne. Gdy zbliżałam się do końca szkoły średniej i zaczęłam uczęszczać na Debs z moimi przyjaciółmi, wszystkie moje sukienki musiały zostać zabrane i dopasowane, aby pasowały do mnie; często aż do dnia poprzedzającego wydarzenie.

Nawet wtedy sukienka wciąż wisiała luźno. Pod tą suknią nie było nic ze mnie. I w tym momencie wciąż myślałam, że jestem gruba.

Powrót do zdrowia i obawy przed nawrotem

Dopiero gdy w wieku 19 lat znalazłam wspaniałego terapeutę poznawczo-behawioralnego, zaczęłam wracać do zdrowia. Wymagało to wiele pracy, ale zdałam sobie sprawę, że nie chcę już tak żyć, nie chcę się tak czuć. Powoli moje odżywianie się poprawiało. To był trudny proces, ale w końcu wróciłam do wagi, która była dla mnie zdrowa i utrzymałam ją.

To jest ta część historii, w której powinno być "Whooho, wyzdrowiała!", ale to nie jest takie proste.

Szansa na nawrót jest zawsze obecna i jest to coś, na co muszę uważać. Moja waga waha się od normalnej do niskiej, często gdy jestem zestresowana i nie chce mi się jeść. Nadal nie jestem zadowolona ze swojego wyglądu i nie sądzę, bym kiedykolwiek była. Kiedy patrzę w lustro, nie podoba mi się to, co widzę. W mojej głowie zawsze będę tą niezgrabną, małą dziewczynką, od której wszystko się zaczęło. Jestem bardzo skrępowana swoim ciałem, zarówno publicznie, jak i prywatnie. Nigdy nie ma momentu, w którym patrzę w lustro i myślę, że jestem piękna; w najlepszym razie zadowalam się stwierdzeniem "wyglądasz w porządku".

Chciałabym, aby fakt, że udało mi się zapanować nad spożywanym jedzeniem, oznaczał, że jestem wyleczona. Ale tak nie jest. Dla mnie anoerksja jest czymś, od czego nigdy nie będę całkowicie wolny. To cień w ciemności, czekający na okazję, by się pojawić. Nie ma już wpływu na moje zdrowie fizyczne, ale nadal podsyca moją niepewność i obraz ciała.

Pewnej nocy oglądałam Emmerdale i obecnie trwa historia o kobiecie, która wcześniej była anorektyczką, a teraz jest w ciąży, w wyniku czego jej zaburzenia odżywiania powróciły i szkodzi dziecku. To mnie przeraża. Przeraża mnie myśl, że gdybym zaszła w ciążę, mogłabym zachorować i zaszkodzić dziecku.

Wszyscy mamy obawy. Wszyscy czujemy się niepewnie.

Nie będę kłamać; w tej chwili jestem naprawdę niezadowolony z mojego brzucha i nóg, myślę, że jestem taki zwiotczały i gruby i chcę schudnąć. To ciągła walka. Ale przez większość czasu tego nie okazuję. Zachowuję to dla siebie. Zaczęłam ten artykuł od tego, co byś o mnie zauważył, gdybyś spotkał mnie osobiście. "Miała zaburzenia odżywiania" nie jest jednym z wrażeń, które bym dała, ale jest faktem.

Wszyscy, kobiety i mężczyźni, cierpimy z powodu niepewności związanej z własnym ciałem. Podczas gdy większość nie rozwija zaburzeń odżywiania, jest tak wielu, którzy nie czują się pewnie w swoim wyglądzie. Porównujemy się do zdjęć w Photoshopie i celebrytów, których zadaniem jest utrzymanie atrakcyjnego wyglądu; ludzi, którzy spędzają godziny z najlepszym trenerem personalnym, mają zapewnione posiłki o kontrolowanej kaloryczności oraz zespół makijażystów i fryzjerów w pogotowiu. To jest poprzeczka, którą sobie stawiamy, a potem czujemy się jak gówno, ponieważ jej nie spełniamy. Porównujemy, kontrastujemy i oceniamy nasze ciała, przywiązując absurdalną wagę do tego, jak wyglądamy. Czy spełniamy standardy piękna w XXI wieku? Nawet ludzie, którzy tworzą ten standard, nie spełniają go!

Postanowiłem podzielić się swoim doświadczeniem, ponieważ chciałem pokazać, że bez względu na to, jak pewna siebie lub zebrana może wydawać się osoba, wszyscy mamy obawy. Wszyscy czujemy się niepewnie. Wszyscy chcemy być akceptowani przez innych. Może powinniśmy zacząć od zaakceptowania samych siebie.

Vicky Kavanagh jest dziennikarką i pisarką. Pracuje również jako ambasador zdrowia psychicznego w organizacji ReachOut.com. Śledź Vicky na Twitterze @VickyWrites lub odwiedzić jej blog Życie czarnego ptaka.